گنجشک خُرد گفت سحر با کبوتــــــری             کاخر تو هم برون کن از این آشیان سری

   آفاق روشنست، چه خُسبی به تیــرگی            روزی بپر، ببین چمـــــــن و جویی و جَری

   بنگر من از خوشی چه نکو روی و فربهم            ننگست چون تو مرغک مسکین که لاغری

   گفتا: حدیث مهر بیاموزدت جهـــــــــــــان            روزی تو هم شوی چو من ایدوست مادری

   گِرد تو چون که پر شود از کودکان خُــــرد            جز کار مـــــــــــــــــادری نکنی کار دیگری

   ترسم برون روم، بــَرد این بچه ها کسی             ترسم در آشیانه فتد ناگــــــــــــــــه آذری

   شیرین نشد چو زحمت مــادر وظیفه ای             فرخنده تر ندیدم از این هیچ دفتــــــــــری